Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w postać szczytów guzków stawowych. W porze początkowej stanowi on zmieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszelkim ze stawów rozgrywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą skupia się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w osi pionowej, dobry z biegiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w kierunku tym używa udział krążek stawowy, a więc dokonuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy rozciąga się z dolu żuchwy w kierunku guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i poziom jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w akcje stawów, są w wielkiej dawce powiązane z nieprawidłową siecią i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest poważne miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z ostatnim liczone usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma podstawowy nacisk na uzyskanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - zarówno w momencie spoczynku, kiedy również pracy - jest szczególne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych oraz całą ich naprawę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądu do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na podstawowe i pośrednie. Do pierwszych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu a na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział trendów na odbywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których żyją kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podejmować się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej środek spotyka się w grupie strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Przyznaje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia odznacza się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prostą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne zakłada się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez najdłuższy okres również z jakiego realizują się jej style. Jest to danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest raczej przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej charakteryzuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w granicach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Obserwuje się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące spotykają się wówczas w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność Kliknij Tu mięśni planujących bezpośrednie przyczepy na żuchwie oddziałuje na jej danie. Powstaje w niniejszy środek stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzinie Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej zależny z przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem elastycznym a stanowi nacisk na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg również istnieje najdumniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może dochodzić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, grając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która wydaje się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Uzyskuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i pierwszych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dodając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej wyróżnia się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i znacząco nalegają na założenie żuchwy.